De maan is vol

(eerder gepubliceerd in maart 2007) Maar nog niet helemaal. Zondag pas, om 00.17 uur als we precies willen zijn. Maar willen we dat wel? Of hebben we gewoon geen keus? Heeft de maan eigenlijk wel een keus? Altijd maar die stipte maanfasen, altijd maar tot op de juiste seconde af berekend en vastgelegd. De maat is vol, denkt de maan. Ja, laat de maat maar eens vol zijn.
Niet ik.

Deze foto is gisteravond gemaakt, met een telefooncameraatje. De maan heeft gezelschap van een ster, dat is duidelijk te zien. Zo met het blote oog was dit kleinood nauwelijks waarneembaar, maar de lens legt alles vast. Zo goed als. Er waren namelijk nog meer sterren. Toen het blote oog alle zeilen bijzette om de blik op een juiste koers te richten, werd dat duidelijk. Zeker vier andere sterren konden nog worden geteld, maar deze op de foto, die schitterde toch wel het mooist. Goh. De maan, bijna vol, in gezelschap vereeuwigd. Nou ja. Vereeuwigd.

Zou Ludwig van Beethoven wel eens vermoeid zijn hoofd hebben laten zakken, met de gedachte dat de maat toch eigenlijk wel vol was. Te vol. Zijn laatste pianoconcert nr. 5 heeft de langste zin die hij ooit geschreven heeft. Althans, zo lezen we op de hoes, het betreft een opname met Gina Bachauer (Griekse pianiste) en het London Symphony Orchestra onder leiding van dirigent Stanislaw Skrowaczewski. Magistraal. Deze plaat geeft kippenvel tot onder je okselplooien. En als je die niet hebt, kijk dan maar eens onder je voeten om je eelt te controleren.

Duits is geen lelijke taal. Oorlogstrauma's kleuren veel van ons buurland in grijze grauwheid. Onterecht. Sie haben es nicht geschaft, uiteindelijk, dus waarom de ogen sluiten voor de schoonheid van een land, een taal, een volk en een cultuur (in alge(onge)meenheid): "Der erste Satz ist der längste den Beethoven je komponiert hat. Er beginnt mit breiten Akkorden, die das Orchester wie Säulen aufrichtet. Dazu präludiert der Solist in rauschenden Passagen eine freie Kadenz-Phantasie. Erst nach dieser improviserenden Einlautung stellt das Orchester die beiden Themen auf, von denen das erste heldisch wirkt und das zweite zunächst trauermarschähnlich im geheimnisvollen pp, später jedoch kriegerisch mitreissend erklingt."

Ja, zo dacht de maan, de maat is vol. Niet ik. En terwijl de hemel om haar heen instemmende helderheid straalde, fonkelden de sterren opportuun bij de beslissing van Hare Manesteit om zich eens niet in haar kaarten te laten kijken. En beneden op aarde was alles anders. Het leven ging gewoon door, maar voor wie het zag en hoorde, was er toch verschil.

De mist op de weilanden trok verder de straat op en reikte hoger dan normaal. De ganzen waren onrustig en ook de honden blaften, alsof ze voelden dat er iets aan het gebeuren was. Ondanks de heldere hemel die normaliter de drukte en geluiden van overal en nergens (ver)draagt, was er een diepgelaagde stilte die als een deken in de lucht zweefde. En tussen de sterren was er duisternis, een duisternis zoals we kenden toen de mens de lucht nog niet met licht vervuild had. Zo zwart als de nacht.

Eindelijk gerechtigheid, dacht de maan, voordat ze haar laatste stukje blote schouder met de mantel der eigenliefde bedekken zou.