George Perros

(eerder gepubliceerd op 18 februari 2007)

Gelijkgestemde zielen. Soms vind je ze in een boek. Dan lees je niet meer, maar beleef je het geschrevene als ware je in een dialoog met de schrijver. Samen aan tafel in een koele schaduwrijke eetkamer, of zittend in verpozing, buiten op het stoepje.

Al enkele weken denk ik aan dat ene boek. Omdat het lezen ervan meer was dan lezen alleen. Zijn collage van gedachten en ideeën strookte volledig met mijn geestesgesteldheid van toen. Het was alsof ik mijn eigen dagboek las. Vandaag vond ik na enig speurwerk de titel van het boek en de naam van de auteur. Want dat was ogenschijnlijk uit mijn herinnering gewist. Op internet vond ik een lijst van de door uitgeverij De Arbeiderspers uitgegeven reeks Privé-domein. Ik wist dat ik zou weten wie en wat, zodra ik... ja. Daar is ie toch. Georges Perros met Plakboek. De kaft van het boek stond wel nog helder in mijn geest gegrift. Een man op een oude brommer, temidden van rommel. En er stond geloof ik ook nog een klein kind naast hem.

Het boek heb ik ooit op een rommelmarkt verkocht. Het gros van mijn verzameling ging toen de deur uit. Misschien had ik beter alleen mijn haar af kunnen knippen. Of een button gedragen met: het nieuwe leven begint NU. Maar ik deed bijna al mijn boeken en elpees van de hand.

Spijt hebben is zinloos, en uiteindelijk is het toch tot stof zult gij... Je aardse bezittingen neem je doorgaans niet met je mee. Tenzij je in je testament laat opnemen dat ze je kist tot aan het deksel moeten vullen met je meest dierbaarste spullen, mocht je kiezen voor verrotten in de aarde in plaats van op de schouw staan in een urn gevuld met as. En nu maar hopen dat er plaats is, in die kist?

Het vertaalde boek is helaas niet meer leverbaar en met geluk alleen nog verkrijgbaar in het tweedehands circuit. De originele Franstalige versie ligt voor mij helaas buiten mijn taalkundig bereik. Dus is het voorlopig maar even wachten, op een gunstige samenloop van omstandigheden.