Het raadsel van 11

In een landelijke omgeving wonen betekent vaak genieten van wat dat landelijke zoal te bieden heeft. Koeien en kalfjes in de wei, ganzen die door merg en been heen kwaken, buizerds en kraaien op jacht... plus uiteraard alle bloemetjes, bijtjes en het vele ongeidentificeerd groen dat welig tiert in de vrije natuur. De mens, hoe kan het ook anders, laat in dit landelijke (on)natuurlijk zijn sporen na. Wandeltochten, al dan niet in georganiseerd grootschalig verband, vormen soms een bedreiging voor dit gebied dat verder ook een werkgebied is, met boerenland en tegenwoordig niet zo rendabele akkers omdat weersomstandigheden de oogsten doen mislukken...

Sinds vorige week zien we overal kleine knaloranje papieren wijzers die de zoveelste wandelroute duiden. Dat gebeuren staat nog te gebeuren, dus ik ben benieuwd hoeveel fanatieke wandelaars met nordic stokken we dan weer in hoog tempo voorbij zien 'wokken'. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat dit gezond is, of leuk in de leukste zin van het begrip. Waarom een route langs stiltegebieden met ecologische waarde als je er toch geen aandacht voor hebt? Want ik liep eens een keer voor (en snel dus achter) zo'n groep wandelgekken die alleen maar kakelden over stompzinnige zaken, met een decibelgehalte waar een geluidsmeter gewillig van door zou slaan, zo irritant hard en schel en respectloos voor de omgeving.

Als de honden op de velden in hun 'rennen-en-pak-me-als-je-kan spel' opgaan en navenant blaffen, probeer ik ze soms al tot stilte te manen, niet dat het iemand storen zou want er is vaak geen kip in de buurt. Maar het is een gevoel dat je overkomt; de landelijke omgeving heeft zo haar eigen geluiden, het koren dat knispert in de wind, de jonge fazanten die zacht 'klokkend' verstoppertje spelen tussen de suikerbieten en de vele veldmuisjes die piepend de aftocht blazen omdat er twee jonge honden hun snuffelverslaving komen uitleven.

De schoonheid van het te bewerken land is nooit dezelfde. Het plaatje is elke dag anders. In combinatie met een wolkendek, een blauwe lucht of dreigende grijze hangzak ziet het land er elke dag anders uit. Omgeploegde rotsen van klei, modder en stro. Groene stoppels van ontluikend gras of ontkiemende gewassen. Wiegend koren en velden vol buigzame wilde bloemen die tijdens hun bloei telkens een andere kleur laten domineren. Een brede strook zonnebloemen spande de kroon, de laatste weken. De tientallen kopjes van de fraai vormgegeven bloemen hingen aan de lippen van de opgaande zon, dat kon je heel goed waarnemen. Echt mooi om te zien, zo'n kleurenspektakel.

De boeren laten soms wel wat achter, op hun akkers.
Lege flesjes, of lege zakken van kunst- en meststoffen. Een enkele keer een oude schoen, of een verschoten overall. Meestal toch op eenzelfde plek, bij een grote kei vooraan hun eigen grond. Als markering van eigendom zie je hier nog veel stenen. Of houten paaltjes. Simpel, maar ook nog onbedorven, lijkt het. Hier weten mensen dat je respect hebt voor andermans eigendom, hier gelden onuitgesproken regels en wetten waar iedereen zich aan houdt.

Iedereen die hier woont. Want de vreemdeling, die doet maar wat hij zelf wil. Wegwijzers voor wandelmieren en excursies of survivaltochten komen in diverse maten en materialen. Van knaloranje papieren wijzers, vastgeniet aan paaltjes, boomtakken of in laaghangende struik tot aan wapperende plastic linten die met behulp van de wind niet bepaald betrouwbaar richting wijzen. Soms schrijft men letters en cijfers op de weg, tegen hekwerk of op boomstammen. Vaak wordt dit door lokale mensen weer verwijderd, want onderhoud aan berm en land, dat gebeurt hier met een zekere regelmaat. Onkruid is geen meterslang leven beschoren.

Er hangt al maanden een plastic bordje met het nummer 11 er op geschreven. Misschien intrigeert het ook de lokale bewoners die tot taak hebben hun akkers en hekwerken te verschonen van vreemde duidingen. Want het hangt er nog steeds, terwijl andere indringerige rekwisieten al lang de vuilstortcontainers hebben bereikt. Een plastic bordje met het cijfer elf. Het hoort niet bij een serie, want het is de enige in zijn soort in de gehele nabije omgeving. Het is het enige plastic bordje in de buurt. Telkens als ik het zie, vraag ik me af wat het betekent. Nog elf kilometer te gaan? Boodschap voor groep elf? Wandelroute elf? En waarom een plastic bordje?

Ondertussen is het een vertrouwd beeld en zou ik toch enigszins geschokt reageren, vermoed ik, wanneer dit bordje plots verdwenen zou zijn. Dan zou ik me afvragen waarom en door wie, dan zou ik me afvragen of het zijn nut had bewezen en wat dit nut wel niet zou zijn geweest. Tot die tijd kan ik me er nog genoeg hoofdbrekens over maken, of niet, uiteraard. Want er is zoveel om nauwelijks over na te willen denken als je dagelijks in het landelijke vertoeft.