De zwarte ree

We zijn enkele uurtjes terug van een lange wandeling. Om 12 uur vertrokken, richting het bos Lanaye, da’s een afgeschermd en ook beschermd gebied, ideaal voor de honden om los te lopen, met paden en hekwerk waar ze niet langs kunnen. Nou... ik liep op het plateau en zag in de verte twee honden, een donkere en een lichte, althans, dat leek zo. Toch vond ik het erg raar en de gedachte dat het wel eens herten konden zijn, kwam ook in me op. Temeer daar Nino in die omgeving al eens 5 herten samen heeft gezien. Ergens voorbij de begrenzing is een soort kloof en dalletje waar deze dieren waarschijnlijk leven.
Enfin, ik zag ze op een gegeven moment rechtop staan, wij waren iets dichterbij en ook Sascha had ze gespot... echt geen honden dus, maar herten!!! Vond het wel vreemd, een zwart hert???

Sara en Sascha liepen los, maar ik riep ze bij me en deed ze aan de lijn, ondertussen dartelden de twee herten hup hup hup weg, de bovenbossen in...

Wij moesten nog langs de akkers om bij de ingang van het bos te komen, dat is een lange weg van traptreden, omlaag is een makkie, van beneden naar boven een crime als je geen conditie hebt, hijg hijg hijg!!! We laten ze daar sowieso altijd zelf de trapjes af rennen of lopen omdat er halverwege een poort is waar ze niet langs kunnen.... Sascha ging me iets te snel dus ik vermaande haar, ze keek nog zo achterom met die vage blik van haar... en toen rende ze de trapjes af, Sara er achter aan. Ze spelen dan meestal, hangen in elkaars tuigje en als je zelf naar beneden loopt, dan zie je ze wel ergens.

Nou, dit keer mooi niet!! Ik roepen (zeg maar schreeuwen) en hoe dichter ik bij het poortje kwam, hoe meer de angst me bekroop want geen hond te zien of te horen. Ik fluiten, want dat is het signaal dat ze terug moeten komen, op de akkers willen ze nogal eens kraaien achterna rennen en dan fluiten we ze terug als ze uit zicht dreigen te rennen, dan gehoorzamen ze wel, staan ze stil en komen ze langzaam aan terug...

Ik die trappen af en ook een stuk het poortje door, links en rechts kijkend op de hellingen... maar geen hond. Dus weer naar boven, ondertussen roepen, schreeuwen en fluiten, en pijn in mn longen van het rennen.... ik vreesde dus dat ze achter die herten aan waren gegaan, Sascha zeker, Sara loopt er meestal achteraan om de boel in de gaten te houden...

Zo verstreken enkele minuten, met schorre stem en de longen uit mijn lijf gerend (traptreden op en neer, ook heel even voorbij het poortje, maar dan was ik teveel beneden, iets zei me dat ze naar boven zijn gerend, de herten achterna?) besloot ik weer naar boven te lopen. Daar liep ik langs de bosrand en de akkers, de kant op waar ik de herten had gezien, ondertussen heel hard roepen en schreeuwen. Niks. Geen geritsel, geen geblaf, geen beweging te bespeuren. Toen maar weer terug naar de trappen gelopen... en wie komt daar uitgeput met tong uit de bek aanlopen? Sara!! Goh, wat was ik blij, had ondertussen ook al Nino gebeld die hartstikke ziek in bed ligt, hij stond op het punt om in de auto te stappen want met zn tweeen zoeken heeft misschien meer resultaat... Ik met Sara de trappen weer af en vroeg haar, "waar is Sascha, zoek Sascha...", zij keek dus de hele tijd naar de helling boven, precies zoals ik dacht, dat ze van het pad af de helling op renden... dan kom je weer op het plateau uit waar ook nog akkers zijn, maar ook een grote weg en daar was ik dus doodsbang voor, dat Sascha zou blijven snuffelen en rennen.

Ik met Sara de trappen weer op en fluiten... Sara was al doorgerend, ik zag haar aan de bosrand staan kijken en toen ik afgepeigerd boven stond op adem te komen, draaide ik me om. Wie zag ik daar duidelijk moe gerend en met de oortjes naar achteren ineens komen aanlopen? Sascha. Wat was ik blij!!!! Gelijk Nino het goede nieuws vertellen, dat ze alletwee terug waren. Kon hij zich verder weer ellendig grieperig en rillerig voelen in bed.

Ik heb de dames met opzet geen reprimande gegeven, maar ze straal genegeerd. Ze ook gewoon los gelaten en over het plateau terug gaan lopen, daar is tenminste veel uitzicht. Iets verderop is namelijk nog een pad naar het benedenbos en ik wou daar dan naar beneden gaan, want het is een fijn bos om in te lopen, beneden is het afgezet met hekken, dus ze kunnen aan een kant niet weg.. alleen inderdaad de helling op, maar da’s meestal terug roepen als ze daar te lang snuffelen en meestal rennen ze op het pad achter elkaar aan en om bomen heen en zelden de helling op.

Sara draaide zich de hele tijd naar me om, met zo’n hoofd van "ja, praat dan met me" en dan keek ik langs haar heen en liep door. Ook Sascha keek me vrij veel aan, ondertussen haar staart kwispelend en de oortjes naar achteren, maar die negeerde ik ook. En als ze niet doorliepen, dan riep ik alleen heel kort hun naam en hupla, daar waren ze dan als de bliksem, heel dicht bij. Zo heb ik het dus de hele boswandeling volgehouden en niks tegen ze gezegd, tot ik ze op het laatst echt even toesprak, dat ze dat niet meer moesten doen en dat ik me rot geschrokken was... je merkte aan hun oren en gezicht dat ze echt wel snapten waar ik het over had en uiteindelijk zei ik "nou kom maar dan" en zat op m'n hurken, de twee monstertjes allebei naar me toe geijld, Sara gaf me duizenden likjes en gooide zich tegen me aan, ook Sascha was heel knuffelig en duwde haar snoet tegen m'n neus en ogen aan.

Nou, toen was het weer goed. Maar 'voor straf’ heb ik een heeeele lange ronde gelopen, nog zeker anderhalf uur erbij. Ging om 12 uur de deur uit en was om half 4 thuis. En op de terugweg langs het kanaal aan de overzijde, allebei aan de lijn. Heel gedwee liepen ze daar dan naast elkaar, zo af en toe naar boven kijkend "mogen we niet los?"...

Nee.

Het laatste stuk, dicht bij huis, liet ik ze weer los en daar krijgt Sara ook meestal de kolder weer in d'r kop. Een stokje pakken en rennen, Sascha uitdagen. Maar toen ik riep dat ze moesten wachten en stoppen, nou, toen stond madam Sascha voorbeeldig stil.... zelfs die hele 20 meter die ik nog moest lopen om bij ze te komen.

Die dieren verbazen me telkens weer, al ben ik blij dat dit goed is afgelopen. Voortaan ben ik wat voorzichtiger, want Sascha gaat anders gewoon haar neus maar achterna. En een zwart hert, naar alle waarschijnlijkheid was het een zwarte ree. Dus hoe dan ook een bijzondere dag geweest vandaag!