3 maal is dierenrecht!

(Klik op afbeeldingen) Enkele weken geleden trof ik dit stoffelijk overschot in de tuin aan. Oh. Wat zielig. Is het een woelrat of... oh, het is een mol! Prompt drong een zekere opgetogenheid zich naar de voorgrond, waarmee compassie voor het ter ziele gaan van dit wezentje als regen in de grond verdween.

Pas een keer eerder heb ik namelijk een mol gezien, toen ik tijdelijk op een camping stond, in 1987. Ik lag wat voor de tent te hangen, toen er zich voor mijn neus ineens iets in de grond roerde en ik zowaar getuige was van hoe een mol zich naar de oppervlakte graaft. Ik weet nog dat ik nauwelijks durfde ademhalen en het een machtig mooie belevenis vond. Het meest fascinerende was nog dat het beestje precies als Stevie Wonder met zijn (of haar) kopje en bovenlijf heen en weer wiegde, alvorens het vliegensvlug naar het ondergronds bestaan terugkeerde. Het beeld van Stevie Wonder zingend achter de piano en dat molletje was voorgoed samengevoegd.

Dit keer echter geen wiegend kopje, maar een vrijwel zeker verstijvend klein lichaampje. Het beestje vertoonde geen zichtbare verwondingen en zal waarschijnlijk door een van de wilde katten in de buurt te grazen zijn genomen. En eindelijk dan een gelegenheid om een mol, zij het oppervlakkig, eens goed onder de loep te nemen. Geen ogen, althans, niet in het oog springend... Joekels van handen met vingers als stevige klauwen waarmee het al gravende menig tuin eh, ondergraaft. Een lange snuit. Wat een mooi wezentje. Zelfs als mol zaliger!

Gisteren was het dan de derde keer dat ik een mol ontmoette, ik reed van huis langs de groeve naar Riemst, op een weg waar auto's doorgaans scheuren omdat het er zo lekker lang en bochtig is. Maar niet ik. Neen. Ik rij tergend traag en energie bewuster. Zodoende kon ik het zwarte vlekje op de weg zien schuifelen, dat eenmaal dichterbij een mol bleek te zijn. Nu kon ik ook zien hoe de beestjes zich op het asfalt voortbewegen, alsof ze zich vooruit gooien met hun gewicht en laag bij de grond hobbelen. Ik reed voorzichtig door en wist dat ie zich midden onder mijn auto zou bevinden zonder gevaar voor zijn (of haar) leven.

Er reden echter wel twee auto's achter me, vrij hard mag ik wel zeggen. Dus ik remde af, stak mijn arm de lucht in en gebaarde op de weg, dit alles in een soort spiegelbeeldtaal die door de bestuurders hopelijk begrepen werd. En wat denk je?
Terwijl ik rustigjes doorreed, mijn ogen half dichtgeknepen omdat ik niet wou zien dat een mol onder de wielen zou worden geplet, reden beide auto's netjes OM HET MOLLETJE HEEN die vervolgens veilig de overkant van de weg bereikte.

Zulke momenten vervullen me altijd met een spiritueel besef. Alsof het met de wereld en de mens en general nog niet zo slecht gesteld is. Er was een leventje gespaard, vandaag. Geen 'road kill' voor de 'thrill' om in de auto plankgas te kunnen geven. Maar blijken van respect, juist voor dat kleine blinde wezen dat misschien verdwaald, misschien op zoek, misschien verloren of misschien doelgericht op weg was naar... wie weet...

En de mol in de tuin? Die heeft een min of meer molwaardige begrafenis in het weiland achter onze tuin gekregen, verscholen temidden van hoog gras en wiegende onkruiden. Zodat de natuur er gewoon zijn gang mee kon gaan.