Gekkenwerk

Het is een soort Houdini fata morgana. Ik was op zoek naar een foto die met het omzetten van websites waarschijnlijk gewist is. Het was een foto van een muis. Toen dacht ik ineens aan de foto van een muis die van de winter nog bij ons logeerde en die ik wist vast te leggen toen ie zich op het aanrecht stil hield. Maar toen ik op zoek ging naar betreffende foto, niks nop nada. Foetsie. Toen maar het woord 'muis' ingetiept en wat komt er tevoorschijn? De muis waar ik al heel lang naar op zoek was, namelijk de muis uit ons vorige huis in Kanne! Fijn gedownload toen ik alle gegevens van de vorige server op mijn computer moest zetten.

Zowel Nino als ik zijn watjes waar het dieren betreft. We hadden al maanden last van muizen in de keuken. We hoorden ze door het hele huis rennen, tussen vloeren en muren krioelde het van kleine muizenpootjes die van onze keuken (en kelder) een openbaar toilet maakten. In het begin waren de muizenkeuteltjes nog enigszins te verdragen, je veegt ze weg en dat is het dan. Tot ze zich plots op verschillende plekken bevinden in stijgende aantallen, in kasten op deksels achter blikken onder potten. Niet leuk meer en ook nogal vies, toch?

Er werd besloten om maatregelen te nemen. Via internet leerden we over pepermunt en menthol. De geur zou muizen op afstand houden. Ik plaatste eierdopjes met in pepermuntolie gedrenkte watten op strategische punten. Dacht ik. Een dag later, geen keutel op het fornuis, nergens iets te bespeuren. Ha, het werkt zo juichten we optimistisch. De volgende dag bleek dat we te snel hadden gejubeld. Overal weer van die kleine vervelende drolletjes.

Ondertussen waren er ook al enkele confrontaties geweest. De muis en soms muizen snelden ijlings van het aanrecht achter het fornuis als een van ons de keuken inliep en het licht aandeed. Ze werden steeds brutaler, zelfverzekerder. Ook op klaarlichte dag bestormden de kleine krakers/verstekelingen/kruimeldieven onze keuken, op zoek naar etensresten. Uiteraard moesten we alles achter slot en grendel plaatsen. Niks was namelijk veilig. Dopjes van olieflessen werden weg geknaagd, het deksel van een plastic voorraadkrat waar we de brokken van de honden in bewaren moest er zelfs aan geloven!

En toch vond ik ze eigenlijk wel schattig, als ze met hun beweeglijke staartjes in de gaten van het (oude) fornuis verdwenen. Maar ja. Keutels in je tosti-apparaat en slakom, keutels op het deksel van de keukenmachine, op bestek en op het zoutvaatje... er moest drastisch worden ingegrepen.

Zodoende werd er een muisvriendelijke val in huis gehaald. Het zou het diertje niet doden, alleen vangen. Aldus werd de val met lokaas midden op het aanrecht gezet. Vrij snel was er al resultaat. Alleen zat het staartje van de muis tussen het dichtgeklapte deurtje... het beestje had er blijkbaar geen last van, want toen ik het heel even openklapte zodat ie met staart en al verder in het valletje kon gaan staan (alsof ie in een overvolle bus moest opschuiven omdat er nog meer passagiers instapten), vertoonde ie geen afwijking of handicap.

Het was overigens hartstikke koud buiten. Echt koud. Desalniettemin bracht ik de muis, onder duizend excuses, naar de kleine binnenplaats waar ik hem dicht bij de schuur van de buren zijn vrijheid gaf. Het was een rare gewaarwording. Enerzijds de opwinding omdat zo'n val echt snel werkt (waarom deden we er zo lang over eer we de val gebruikten) en het iets heeft om een muisje van dichtbij te zien zonder dat ie weg kan vluchten... Anderzijds een soort schuldgevoel, omdat we de muis uit zijn vertrouwde omgeving haalden, weg bij de familie... want dat er veel meer muizen waren, was duidelijk. Niet alleen door de veelvoud aan keutels, of het getrippel op verschillende plaatsen tegelijk... maar ook omdat we er soms twee of drie tegelijk op het aanrecht betrapten en er uiteindelijk acht met de val naar buiten hebben gewerkt.

Zo af en toe lieten we de val ook dicht. Toen het minus elf of minus twaalf graden was buiten. Dat vonden we te gortig. Nee. Laat ze dan maar warm binnen, ergens tussen de muren of vloer.

En van de ene op de andere dag was het afgelopen. Voorbij. Geen keutels meer, geen getrippel meer. De muizen waren weg. Het werd ook alweer warmer buiten, dus dat zal de reden wel zijn voor hun vertrek. De keutels mis ik niet. Maar wel soms de aanblik van zo'n klein beweeglijk diertje. Een enkele keer bleef er eentje schuilen onder het draaibare plateau met kruiden. Dan praatte ik er tegen en leek het alsof het beestje naar me luisterde.

Zo heeft er ook ooit eens een muisje vanonder de bank in de huiskamer naar me staan kijken. De honden hadden in de gaten dat er behalve hen nog een viervoeter aanwezig was, maar konden niets meer doen dan staren in de richting waar ze het snelle diertje hadden zien lopen. Het was een vreemd moment, de muis onder de bank en ik zo'n drie meter verderop aan tafel. Het was echt alsof twee wezens elkaar aftastten en inschatten. Dat laatste vooral vanuit het muizenperspectief. "Oh, hier wonen wordt een eitje, van dat mens hebben we weinig te duchten."

En dat klopt. Want bovenstaande foto is genomen op de laatste dag dat ik in ons oude huis aan het werk was. Een lege kamer, met alleen een tafel en een stoel. En internet. Wekenlang hoorden we 's nachts iets scharrelen in de kamer en op een gegeven moment gooide ik stukjes brood en kaas achter de bank. Ik vond het wel wat hebben, het geritsel en geschuifel in huis. Ook al had ie zich nog nooit vertoond, het was alsof we een huisdier hadden.

Die avond zat ik aan tafel en was aan het werk. Opeens hoorde ik duidelijk geritsel achter me. Daar zat het beestje, te eten uit het schaaltje, want inmiddels had ik er een drie sterren muizenrestaurant van gemaakt. Het beestje keek me aan en knabbelde rustig verder, stoorde zich blijkbaar helemaal niet aan me. Misschien had ie wel door dat ik degene was die telkens eten voor hem achterliet.

Ik pakte de camera en kon zomaar deze foto maken. Had me wel nog verontschuldigd voor de vreselijke flits, want daar zal de muis toch wel even last van hebben gehad, vermoed ik. Na de flits verdween ie achter de schotten in de kamer en heb ik hem nooit meer gezien. Wel nog een kilogram bloem voor hem achtergelaten, bij wijze van afscheidsgeschenk en bedankje dat ie zich op de laatste dag, na zoveel weken, toch even heeft laten blikken...