Politiek correct

Het is vandaag een zonnige dag. Music for Gaza, de 4de editie, is alweer enkele dagen achter de rug, maar het stroomt nog steeds door gedachten. Je kunt niet zomaar afschakelen. Betrokkenheid blijft.

Vandaag is een dag met lichte irritaties, ingegeven door kleine incidenten of toevalligheden die de wereld tentoonspreidt als je met de auto ergens passeert. Wij wonen in een Waals dorpje, vlak over de grens met Nederland en Maastricht. Het ligt in de fraaie Jekervallei en de schoonheid van deze omgeving is als een verborgen schat gebleken.

Afgelopen zaterdag reed ik naar Ittervoort om er het drumstel op te halen voor de benefietconcerten van zondag. Het Vlaams dorp Kanne was op die vroege ochtend al vol met geparkeerde auto's. En vele wandelaars, zo bleek toen ik met de auto mijn weg vervolgde. Bepakt en bestokt in wandeloutfits en met tientallen liepen ze daar, op de fietspaden langs wegen en het groen tegemoet. Bah. Het gaat die mensen alleen maar om kilometers maken. Wandelen doen ze niet voor de lol, of om van de omgeving en natuur te genieten. Meestal wordt er ook nog luid gekwaakt, vooral de damesclubjes kunnen er wat van. Ik kan het niet anders zeggen, dan dat ik kots van dit soort toerisme.

Toen ik later op de dag terug naar huis kwam, stonden er nog steeds overal auto's geparkeerd. Maar zal de lokale economie in de streek profijt hebben van neergestreken dorstige wandelaars die hun kilometers maakten. Daarom worden dit soort tochten ook georganiseerd. Het brengt geld in het laatje.

Er was een jong vosje gevonden, langs het kanaal, met spoed naar de wildopvang in Opgladbeek gebracht. Het kan niet anders dan dat de hordes wandeljunks de natuurlijke balans van de streek verstoorden met hun gestamp, gepor en egoistisch gedrag. Nino was met de honden wandelen, nietsvermoedend, in de bosjes langs het kanaal. Plots dan een dozijn wandelaars, waarvan de meesten glimlachend gedag zeiden en hun pad vervolgden.

Maar er waren ook wandelaars die luidkeels verkondigden dat ze niets van honden moesten hebben en al helemaal niets van honden die los liepen. Sara en Sascha, hartstikke bang door zo'n plotse invasie, bleven dicht bij Nino zoals altijd, praktisch tegen hem aangedrukt omdat ze niet zo dol zijn op luidruchtig volk. En geef ze eens ongelijk!

Een van die wandelaars waagde het om Nino de les te lezen. Jammer dat ik er niet bij was, want ik had waarschijnlijk in een deuk gelegen. De honden moesten aan de leiband en wat al niet meer, zo werd verkondigd. Waarop Nino, toch al niet zo'n mensenmens en al helemaal niet verzot op toeristen die denken dat ze overal maar kunnen doen wat ze willen, uit zijn Meindl wandelschoen schoot. Wie dacht meneer wel niet dat hij was, om in een bos waar hij nooit komt te bepalen wie er aan de lijn moet? En dat hij met zijn gezelschap maar heel hard door moest lopen, anders kreeg hij mooi een schoen tegen zijn achterste om een voetje te helpen...

Zo gezegd, zo gedaan. Want de meneer en zijn gezelschap maakten plots heel grote passen en verdwenen uit zicht. De rust in het bos voor even weer terug gekeerd. Tot de volgende wandelgroep zich aandiende, uiteraard.

De mens is een vreemd wezen.