Mist maakt helder

Gisteren moest de auto naar de garage. Dus gingen de honden mee en konden we wandelend terug naar huis. Het was erg mistig en heerlijk rustig. Als je de weg van Maastricht naar Kanne volgt, zie je het domein van de Apostelhoeve liggen, de fraaie wijnranken in wording tegen de helling. Wij lopen boven langs, aan de achterkant zo je wilt. Dan bereik je via het symbolische Millenniumbos en het bos achter Chateau Neercanne het pittoreske dorp Kanne dat tegenwoordig een en al toerisme ademt, helaas.

Tenslotte nog een rondje Waalse natuur en dan zijn we op vertrouwd terrein waar de honden vrijwel dagelijks vertoeven. Ze zijn dan ook zichtbaar blij om voet op bekende bodem te kunnen zetten. Al was Sara niet bijster gecharmeerd van de kippen bij Pierre en Marie-Therese, onze achterboeren. De kippen waren net gekocht van een boer in Vise bij Luik die er teveel op een kluitje had, zodoende geadopteerd door onze super-diervriendelijke landbouwers.

Op iedere hoek, in iedere modderkluit schuilt wel een verhaal. Een verhaal over het plattelandsleven dat hier in betrekkelijke harmonie wordt geleefd en beleden. Toen we hier pas woonden, leerde ik van mensen wiens families al generaties in deze dorpen wonen, dat ze in hun jeugd lopend of op de fiets naar Maastricht gingen. Om er te werken bij de Sphinx of de vele hoedenfabrieken die er toen waren. De grootouders van een buurvrouw werkten in Parijs, couturiers in hoeden. Het is dus echt niet alleen maar kromgetrokken ruggen, eeltige handen of platvoeten hier in het dorp. Er zijn oudjes die zich geregeld compleet soigneren om samen naar de opera in Luik te gaan. Cultuur met een hoge C zullen we maar zeggen...