Zeemeerminpaard

Eigenlijk wilde ik iets schrijven over onze drang alles te cultiveren en in principe te overheersen. De tuin. De ligusterheg staat wonderschoon in bloei, fraaie witte bloempjes die je doorgaans zelden ziet omdat iedereen die heg zo strak snoeit. Of zoals het hier in het Belgische geldt, "het moet proper zijn." HELLUP!

Ja, ondanks de zon zit ik blijkbaar weer in een mopperdemopper fase. Er zijn zoveel dingen die me irriteren (grijns). Maar ik kom later nog terug op de ligusterheg. Nu eerst iets over kunst en cultuur. Jean-Paul Toonen (zie rechts voor zijn blog) schreef een bijdrage over zijn overpeinzingen omtrent de ambitie die Maastricht heeft als Culturele Hoofdstad van Europa. Hij kwam met een goed idee over Landbouwbelang en diens uitbaters, om het zo maar eens te zeggen.

In 2008 heb ik mijn bedenkingen al eens op een rijtje gezet in een stukje, naar aanleiding van een bezoek aan AINSI en een presentatie van het VVV.

Ben nog steeds heel erg tegen. Cultuur en kunst is niet af te dwingen of uit een magische hoed te toveren omdat je in 2018 een titel wilt? De stad Maastricht moet voor velerlei betrokken partijen natuurlijk lucratief zijn, al gaat het eerst een flinke stoot centen kosten. Jean-Paul reikt een zeer praktisch alternatief aan, maar er zijn natuurlijk nog veel meer mogelijkheden en invalshoeken.

Hoe presenteer je de kunst- en cultuurgeschiedenis van Maastricht op een aantrekkelijke wijze en laat je zien hoe het verweven was met het dagelijks leven? Het dagelijks beleven?

Charles Eijck bijvoorbeeld betaalde veel mensen met schilderijen. Vandaar dat in menig huiskamer een echte Charles Eijck prijkt, soms wel meerdere. Ik heb het enkele malen met eigen ogen mogen zien en dacht telkens, dit zijn zulke mooie verhalen! Dat is wat een schilderij authentiek en levend en persoonlijk maakt. Dit zeemeermin op paard ontwerp heb ik gekregen van de familie Felix die tot nog niet zo lang geleden een glas-in-lood atelier hadden aan de Kleine Looierstraat 12. Moest daar toen zijn voor een artikel en kreeg meteen een grote rondleiding. Geweldige verhalen over kunstenaars en hun opdrachten, over de oorlog en Duitse soldaten die liever met hun Maastrichtse vrienden naar de radio luisterden dan ze wegens overtreding van Duitse regels te verraden. De zeemeermin was in 1963 ontworpen als raam voor een badkamer. Ergens in Limburg (of Nederland) moet een huis zijn met deze glas-in-lood afbeelding. Ik zou graag willen weten waar, uiteraard.

Authenticiteit. Schilderijen vertellen meer dan alleen het verhaal op canvas of hout. Hang ze dan ook niet aan een steriele muur in een nog sterieler ruimte. Nee. Maak een set met meubels uit die periode en hang daar aan het oubollig behang zo'n werk van Charles Eijck, of Henri Schoonbrood. Laat de mensen zitten in een vooroorlogse fauteuil en draai muziek uit die tijd. Plaats een werk binnen de context van zijn tijd.

En wees ook nu creatief in het zoeken naar verbindingen tussen kunst van toen en kunst van nu. Maak een brug en schep ruimte voor dialoog, uitwisseling, reconstrueer en voeg er een eigentijdse dimensie aan. Ik denk aan tableau vivants, toneelstukken, iets met een hoge belevingswaarde voor publiek.

Want kunst en cultuur, dat is iets dat moet leven.
Anders is het gekunsteld en gecultiveerd.
En dat is minder dan niks.