Mijn definitie van het leven en leven als zijn wordt tegenwoordig steeds meer door de omgang en ervaring met dieren bepaald. Deze wezens staan zoveel dichter bij natuur en eerlijkheid dan mensen ooit kunnen bereiken. Op het moment dat je als mens een zekere superioriteit ten opzichte van dieren en andere levende entiteiten laat varen, dan gaat er echt een nieuwe wereld open. En het is niet iets dat van gisteren op vandaag naar de voorgrond is getreden, nee, het is een levenslang proces dat zich gaandeweg steeds meer uitkristalliseert en ontrafelt. Het is ook niet zo dat je als mens op het niveau van de dieren kunt beleven of in de waan verkeert dat je hun gedachten kunt lezen. Maar er ontstaat wel een brug die uitwisseling van energie en intuitie mogelijk maakt, een veel helderder perceptie misschien.
Vandaag voelde ik me verrijkt door de aanwezigheid van een persoontje die ik pas gisteren heb ontmoet en die vanochtend weer is weggegaan. Toch liet zij tot mijn dankbare verbazing iets achter en is mijn definitie van liefde als pure emotie en pure kracht door haar met de nodige nuance verrijkt.
Jan Paul Schutten is met vakantie en zijn weblog is open voor gastbloggers. Daar is het waargebeurd verhaal van Twee Kootjes (deel 1,2 en 3) te lezen!
2 opmerkingen:
en heel trots toch wel dat mijn gastblogbijdrage over Twee Kootjes een mooie prijs heeft gewonnen. Ik krijg een gesigneerd exemplaar van De Wraak van het Spruitje van Jan Paul Schutten :-)
Mooi hoe je het gevoel omschrijft over de levenslessen die we krijgen van dieren als we er maar open voor staan. Levenslessen als puurheid, acceptatie, liefde, levenslust- en/of drift,.... Nu ik vaker dieren zie die ziek of gewond zijn, ben ik nog meer onder de indruk. Je kunt echt op een gegeven moment zien aan een dier dat het accepteert dat het leven niet meer voor hem weggelegd is en het einde nadert. zo'n dier "dwangvoeder" ik ook niet meer, omdat het het dier enkel maar stress geeft. En dan zijn er dieren als een marter, aangereden door een auto, half gelaat weg, oudere wond, en wat een levenskracht dat beestje heeft ondanks de verwonding! Helaas voor die marter kwam het einde ook, omdat hem laten rondlopen met zijn gelaat dermate gewond niet animaan (<--> humaan, ze spreken altijd over humaan bij dieren, zou het niet beter animaan worden, wat humaan is voor een mens is niet persé humaan voor een dier). Of een egel, met een wonde die hij niet kon verzorgen, waardoor groene vliegen hun nazaten het werk wel wilden laten doen (maden), waardoor zijn halve vel loshangt, die niet schreeuwt, bijt, ... maar rustig de maden door ons laat wegplukken, en erbovenop komt. Nou, dan voel ik me als mens klein. Ik heb bijlange na nog niet die mate van acceptatie, levensdrift,... gehaald. Ik dank de dieren wel, telkens als ze me les geven over hoe veel ik nog te leren heb. Het is toch een mooi iets, zou leren mij dingen, en ik probeer hen te helpen als dank, of in het geval van mijn 4 musketiers, de katten, een extra knuffel, daar zijn ze alle 4 dol op!
Een reactie posten