Ochtendstond

Souris heeft al een tijdje de gewoonte om als wekker te fungeren. Dat doet ze heel slim in verschillende fases. Of het tijdstip al dan niet wenselijk is, daar kunnen we zeker over debatteren, maar het meest opmerkelijke is de manier waarop ze het aanpakt. Eerst komt ze stilletjes naast me staan. Naast mijn hoofd. Dan kijkt ze of er beweging is, zo niet, dan duwt ze haar pootje zacht in mijn gezicht. Ze wacht vervolgens op een reactie, dat ik haar aankijk of even aai, en als ik dan toch niet opsta of haar geen snoepje geef uit het buisje dat onder mijn kussen ligt, dan gaat ze over tot de volgende ronde. Dat zijn dan twee duwtjes met haar pootje en een ietwat onrustig heen en weer geschuifel met duidelijk vocale ondersteuning. Souris moppert. Soms blaast ze zachtjes, als een soort van minachtend protest.

Wanneer ik dan nog geen sjoege geef, dan wordt er geweld gebruikt. Dan slaat ze kort maar krachtig een pootje met klauw in mijn gezicht. Het is altijd net zo dat het geen krassen achterlaat, maar toch voelbaar is. Een speldenprik.

Het is ook niet zo dat ze alleen snoepjes wilt, hoor. Ze beschikt op twee verdiepingen over schaaltjes met droogvoer en kan, als ze echt honger heeft, altijd wel ergens bikkelen. Nee. Op een gegeven moment vindt ze dat het tijd is om op te staan. Sascha ligt altijd lui en breeduit op bed. Souris weet ondertussen dat ze bij Sascha heel voorzichtig moet zijn. Want Sascha is een langslaper. Sascha is het toonbeeld van hoe-kan-ik-zo-lui-mogelijk-en-gemakkelijk-mijn-leven-doorkomen?

Sara slaapt meestal alleen. Ze ligt wel op bed, maar als het licht uitgaat, dan verdwijnt ze naar de mand onder het bureau of de bank in de huiskamer. Tegen een uur of zes in de ochtend wil ze nog wel eens naar boven komen om nog even knus op bed te liggen. Souris is altijd rond vijf uur wakker en scharrelt dan wat door het huis. Ze wil dan ook even onder de deken en ligt dan spinnend in de holte van mijn linkerarm, driftig dauw trappend als een kitten die melk bij de moeder zoekt. Haar nageltjes duwt ze in mijn oksel en dat is zeker gevoelig. Maar ik probeer er nu dus een soort van meditatie van te maken en mijn pijn- dan wel gevoeligheidsgrens te verleggen. Dit ritueel duurt nooit zo lang. Souris bijt me ook altijd een keertje in mijn neus, bij wijze van goedemorgen! begroeting.

Uiteindelijk sukkel ik weer in slaap, tot het dus ongeveer zeven uur wordt. Want dan staat Souris de wekker klaar om toe te slaan. Nino heeft nergens last van. Ik zie Souris ook geregeld rondom zijn hoofd scharrelen. Maar ze ruikt altijd alleen aan zijn gezicht en draait zich dan weer om naar mij. Soms ben ik gewoon klaarwakker en kijk haar dan vragend aan. Waarom bijt je Nino niet eens stevig in zijn neus?

"Maar jij bent mijn mama," zo lijkt de blik met grote ogen dan te zeggen. Tja. En wie kan bij zo'n argument nu streng en hardvochtig blijven?