BruBru, de kater zonder staart

Omdat er over de mensenwereld weinig bijzonders te schrijven valt en de dierenwereld doorgaans een fijnere beleving genereert, wijd ik deze bijdrage aan BruBru. Hij woont hier buiten, in onze tuintjes en weilanden, krijgt eten van diverse omwonenden en is eigenlijk van Marie die aan de overkant van de grote weg woonde. Ze is een paar maanden geleden verhuisd, maar BruBru was (en is) een buitenkat die zich niet laat vastpakken. Dus ze moest hem met pijn in haar hart hier achterlaten. Ze maakte zich enorm ongerust of hij de strenge winter wel zou overleven, temeer daar de nieuwe bewoners van haar huis het niet zo op katten hebben. Vandaar dat we BruBru steeds vaker aan deze kant van de weg zagen scharrelen.

Harrie, de onlangs overleden buurman, hield veel van dieren. Hij voerde de vogeltjes, had vroeger een hondje die Boris heette en 17 jaar is geworden en had tot kort voor zijn ziekenhuisopname BruBru en zijn vriendjes geadopteerd. Ze zaten elke avond bij hen voor de deur, in afwachting van een stuk worst of ander lekkers.

Marie kwam enkele weken geleden informeren naar de kat zonder staart. Ze liet een foto van hem zien, vertelde dat hij BruBru heet en dat ze hem al vier jaar verzorgde. Hij kwam ooit broodmager en met een bebloede achterkant bij haar de tuin in gelopen. Hij liet zich weliswaar door haar verzorgen, maar wilde het huis niet in en liet zich ook niet echt goed aanhalen of vastpakken. BruBru is een geboren vagebond.

Hij viel me ook altijd al op vanwege zijn lieve gezichtje en scheve oogjes. En volgens mij is hij een van de kleintjes die ooit rondom de boerderij van Marie-Therese en Pierre geboren zijn, waarvan er nu nog slechts een dove kater over is. Ook met scheve ogen! Hoe dan ook, tegenwoordig verblijft Brubru aan deze kant van de weg en heeft Marie gevraagd of ik een oogje in het zeil wil houden. Ze komt twee keer in de week langs in de hoop een glimp van hem op te vangen en brengt tassen vol met eten voor BruBru en de andere katten. Ze mist zijn gezelschap en dat kan ik me levendig voorstellen. Als je gewend bent een gewond dier te verzorgen en hem ziet opbloeien, dan is er een sterke emotionele band. Zelfs een verhuizing maakt dat niet ongedaan. Laatst hebben we heel lang op hem geroepen en ze had het bijna opgegeven, maar daar kwam hij dan toch over het muurtje gerend. Ik ben stilletjes terug naar binnen gegaan en Marie heeft een tijdje bij hem in de buurt gezeten terwijl BruBru lekker in de schaduw lag na te genieten van zijn weelderige vleesmaaltijd. Ze had een flink stuk konijn voor hem meegenomen.

Of Marie er in zal slagen BruBru uiteindelijk mee te nemen naar waar ze nu woont, weet ik niet. Ik ga het haar niet verbieden, al weet ik dat hij hier veel meer ruimte, vrijheid en veiligheid heeft dan waar zij nu woont. Ik hoop dat ze zelf tot die conclusie komt en besluit hem dan maar geregeld te komen bezoeken als ze dat wilt. Er is niemand hier die haar dat geluk ontzegt en ze kan door de tuinen en weilanden struinen en naar BruBru roepen zoveel ze wilt.

Dit filmpje is speciaal voor Marie gemaakt, en voor alle andere dierenliefhebbers die zich het lot van die kleine onschuldige wezentjes aantrekken. Het maakt de wereld er zeker een fijnere plek door!