Wolkendek

Soms is iets letterlijk zoals het klinkt en is. Gisterochtend zag het er flink minder zonnig en zomers uit dan de dagen ervoor. Eerlijk gezegd was ik er blij mee, want de zomer in oktober, neen, dat voelt niet goed. Misschien zou ik als ik naar warmer oorden zou reizen er een heel andere optiek op na houden. Omdat je weet dat het elders natuurlijk is. En hier ja, een gevolg van ja, wie zal het met zekerheid kunnen zeggen? Een gegeven zomer kijk je niet naar het andere eind van de wereld, maar in alle vroegte zo buiten wandelen met de hondjes, dat noopt onder deze omstandigheden wel tot zekere gedachten, ja. Sascha was overigens bijzonder vrolijk en energiek en is ook beslist geen zonaanbidder, behalve als ze in de auto zit en heerlijk met de ogen dicht geniet van de cadans der wielen op het asfalt. Wegdek, wolkendek. Daar zijn we warempel zonder al teveel dralen beland bij de essentie.

Als die streep fel licht er niet was geweest, had ik niet gedacht aan de wolkendeken boven ons hoofd. Nu was het net alsof er iets knussigs aan de hand was. En dat je met een enkele beweging zo de zomer weer tevoorschijn zou kunnen duwen. Nee. Laat maar komen wat komt. Regen voor de planten, de akkers, de beestjes en de natuur in zijn algemeenheid.

Wat verbaast is dat je als mensenwezen soms jaren nodig hebt om respect te voelen voor al het andere dat leeft op deze aardbol. En gelukkig voel ik me verre van superieur. In de tuin leeft en beweegt en zoemt er van alles. Als ik over de losgewoelde grond loop, denk ik alleen maar, als ik maar niet op een mol of woelmuis z'n koppie ga staan. En de druivenplant woekert vreedzaam met de brandnetel samen, tussen hun gebladerte gonzen grote wespen, bijen en ander vliegend wild waar wij doorgaans gillend voor wegrennen. Laat allemaal maar lekker wonen in de tuin.