Knagende vragen

Tijdens wandelingen met de honden gebeurt er van alles. Soms heeft het met je ouder wordend lijf te maken, sputteren de kuitspieren tegen als ze een onvermoede helling tegemoet gaan. Soms ook zijn het de oorverdovende door mensen teweeggebrachte geluiden (fabriek, auto's, muziek, geschreeuw) die als verstekeling met de wind je verlangen naar stilte overstemmen.

Het leukst zijn de tekenen van leven die tot de verbeelding spreken. Zoals de deuren met piepende scharnieren, onzichtbaar hoog in de bomen die zacht meedeinen op de wind. Alsof de boomgeesten hun eigen nieuwsgierigheid niet kunnen bedwingen en dwangmatig moeten gluren naar wie er nu weer onder de takken doorloopt.

Een enkele keer ontmoet je de vergankelijkheid. Opgegraven botten in een akker, of slechts een hoopje veren met een klein spatje bloed. Stille getuigen van een simpel basisgegeven in de natuur: overleven. De een zijn dood is de ander zijn wintervoorraad.

Vorige week kwam ik bovenstaand stilleven tegen. Nou ja, stilleven...
Ik vroeg me af of iemand dit piepkleine muisje zo had neergezet, of dat deze uit zichzelf het leven had gelaten en in deze pose wenste te versterven, met goeddunken van de koude winterzon.