Malaise

(klik op foto) Rijmt op mayonaise. Daarom staat het in de titel. Niet omdat vandaag zo'n vreemde dag is gebleken, een dag die nu, vier minuten over vijf, naar het einde loopt. Eh, pardon. Sukkelt. Mayonaise is een goedje dat op het blog van Jan Paul Schutten (zie reisgids) door zijn vriendin Bibi Dumon Tak openlijk aanbeden wordt. Zodanig zelfs dat Jacques Kervel, een van Jan Paul's vooraanstaande gastbloggers, er een leerzame bijdrage aan wijdde. Zelf mayo maken, dat heb ik tot nu toe ook twee keer gepoogd. De eerste keer lachte het beginners geluk me toe, de mayo was verrukkelijk. De tweede keer werd het een ondefinieerbare smurrie die via de gootsteen ongetwijfeld vloeiend nieuwe vriendjes maakte. En daarna was het gedaan met de zelfmaakmayo.

Bibi zweert bij Machandel mayonaise en ik ben vast van plan om daar ook eens een potje van in huis te halen. Op het moment echter ben ik in de ban van de Belze Majoneis van Ton's Mosterd en ietsie meer nog gecharmeerd door zijn Spaanse Majoneis of Aioli. Knoflooksaus en mayo zonder toegevoegde troep, vervaardigd op zonne energie en scharrelei dooiers? Dat doet de smaakpapillen zeker ontwaken.

Neemt niet weg dat deze dag wordt afgeschreven als zijnde verloren. Vergetenswaardig, dat past misschien beter. Soms heb je dat. Als je om kwart over zes opstaat omdat Sascha hoge nood heeft, een dame die om middernacht nog de kans had met het baasje en Sara samen naar de tuin te gaan, maar liever comfortabel en warm en het "zien jullie niet hoe diep ik slaahaaaap...?" veinsde?

Enkele weken geleden was een zaklamp nog vereist op zo'n vroegochtendlijk uur, maar dat hoeft nu niet meer. Het is wel mooi, zo'n prille ochtend. Vogels roeren zich, het zij bescheiden. De stilte spreekt aan, ja. Maar de kou, weliswaar niet ijzig en guur, spreekt tegen en maakt dat je hartstikke wakker wordt. En blijft.

Schrijfwerk werd er gelukkig ook verricht, vandaag. Ben nu halverwege een tweede stuk. Kijk op de klok en denk, hm, dat gaat me vandaag niet meer lukken. Want vanavond moet ik vroeg onder de wol. Voel ik.

Terug naar de majoneis. Die is erg lekker. Triviale geneugten tegen de achtergrond van een eilandbevend Engeland en de strijd tussen Clinton en Obama voor een gooi naar het Witte Huis. Vandaag spoeden gedachten zich als nanoseconden die gevangen in de cocon van een chaoswolk verwoed zichzelf getrouw willen blijven en snel snel snel sneller snellen.

Ze doen maar, al sputter ik even tegen als een zweem van vermoeidheid zich bot opdringt aan mijn toch al niet zo weerstandig gemoed. Sascha en Sara slapen. Nino schrijft over het horecaleven van Maastricht. Ik maak een keuze. Verder schrijven over keukens, of toch maar zelf de keuken weer in? Kokerellen ontspant de geest, al zie ik mezelf nu nog niet roeren tot het gehakt rul krult temidden van uien, knoflook en andere specerijen. Nee, geen avondeten voor ons vandaag. Maar vulling voor bapao broodjes. Want dat is een waarlijk gistend creatief iets om te ervaren.

Misschien toch maar protagonisten in het leven roepen die mijn gedachten zonder dat het mij blaam treft kunnen verwoorden.
Daar krul ik rul eens half om half om, zo direct.