Deur Nummer 2

(Klik foto voor grotere afbeelding) De titel heeft niets te maken met de foto. Maar wellicht dat ik al schrijvende toch een link kan leggen. Gisteren waren de Steely Dan fans en Walter Becker fans in het bijzonder, uiterst gecharmeerd van enkele korte clips op YouTube en nog meer lekkers. Ik heb er gisteren in Mizar5 al melding van gemaakt. Want wie de nieuwe CD "Circus Money" via de website bestelt, krijgt een van de nummers met een gratis download in huis. En dat is het liedje "Door Number Two". Vandaar de titel.

Zoals altijd met de heren Becker en Fagen, kruipen hun teksten in de kieren van je geest waar ze onherroepelijk en meestal permanent schade aanrichten. Maar dan het soort schade waar je als muziekliefhebber automatisch tegen verzekerd bent.

Zo'n eerste liedje van een nieuwe CD en twee korte filmpjes brengen gemengde gevoelens teweeg. Want hoe geweldig het ook is om een grappige humorvolle Walter Becker te zien, hoe lekker vet de muziek en arrangementen van "Door Number Two" ook klinken, het smaakt altijd naar meer. Maar dat is er nog niet. Meer.

Je krijgt iets cadeau en wordt dan geteisterd door een verlangen naar meer.
Maar is dat niet een van de meest archetypische spiegelogische valkuilen die er sinds neanderthalerheugenis zijn?

En zo komen we bij de foto. Het is enkele jaren geleden gemaakt in Amsterdam toen we met mijn nichtje en haar vriend van haar oude woning naar haar nieuwe woning liepen. Dat was een korte wandeling van de Oudezijds Voorburgwal naar de nieuwe gebouwen aan het IJ. Onderweg kwamen we langs een pand waar mensen bezig waren met verven of verbouwen, er stonden ramen open, stemmen echooden hol in de lege kamers. Bij een groot raam dat op een kier stond, zag ik uit mijn ooghoek iets bewegen. Een allerschattigst hondje dat wild kwispelend naar me lonkte met zijn of haar onweerstaanbare oogjes. Ik kon er natuurlijk niet zomaar aan voorbijlopen en haalde snel de camera tevoorschijn. Het liefst had ik echter mijn armen door de kier gewurmd om het diertje mee te nemen. Zo'n gevoel bracht dit aandoenlijk wezentje namelijk teweeg. Ik heb het plots opwellend verlangen vanzelfsprekend en fatsoenshalve weten te onderdrukken en overtuigde mezelf ervan dat een mooie foto dan minstens een leuke herinnering is aan dat moment.

Maar het was meer dan een moment. Wat mij zo raakte, was de onbevangen vriendelijkheid van dit kleine hondje, zijn (of haar) enthousiaste reactie op passerend volk in het straatje. Alsof hij (of zij) wou zeggen, "joh, hartstikke leuk dat ik jullie zie, mijn baasjes hebben nu even geen tijd voor me en ik wil zo graag even geknuffeld worden, wat aandacht hebben. We zijn net verhuisd en ik ben hier vreemd, het huis is nog kaal en leeg, ik hoor mezelf blaffen en dat is zo raar. Wonen jullie in de buurt? Hebben jullie ook een hondje waar ik vriendjes mee worden kan? Of willen jullie anders mijn nieuwe vriendjes zijn?"

Ik denk zo af en toe nog aan het beestje terug en hoop dat zijn (of haar) baasjes veel plezier hebben met hun hondje. Want zelfs in die luttele ogenblikken merk je, nee, weet je dat het een heel bijzonder klein wezentje is. Een sterke persoonlijkheid. Open en communicatief, vol positieve energie wat hij (of zij) ook subiet aan mij en mijn nichtje (want ook zij kwam even kijken toen ik aaah en oooh ging) meegaf. Ja. Want het maakt heel blij en vrolijk, zo'n ontmoeting met een en al vriendelijkheid.

Het zijn nog steeds meer dieren dan mensen bij wie ik deze deugden bespeur. En dat zou triest kunnen stemmen, ware het niet dat ik inmiddels heb geaccepteerd dat het nou eenmaal zo is in de wereld. Het wezen "mens" heeft nog heel wat te klauteren op de ladder die er voor dieren niet eens toe doet. En dat is misschien wel het geheim achter Deur Nummer 2.