Make Someone Happy

Toen de kittens bij ons in huis kwamen, draaide ik vaak de CD van Mike del Ferro, een sympathieke Nederlandse jazzpianist die ik jaren geleden in Heerlen ontmoette en hoorde spelen (klik hier). Hij gaf me twee van zijn CD's en die worden nog met de regelmaat van de klok in de CD-speler geschoven. 'Make Someone Happy' is de titeltrack waarmee deze CD uit 1998 begint. De onmiskenbare klanken van Toots Thielemans stemmen alvast positief en welwillend, zodat je als luisteraar de hele CD met open oren ontvangt. Maar ik schrijf nu geen recensie, al lijkt het er wel op... Als de kittens in hun bunkertje sliepen, had ik vrijwel altijd deze CD op staan, heel zachtjes op de achtergrond. Een van de speakers staat namelijk pal naast de tafel annex kittenbunker.

Het is mooie sfeervolle muziek en ik dacht dat het de ideale muziek zou zijn om de kittens tijdens hun slaap en dromen te begeleiden.

Vandaag is er ook een doorbraak met Souris bereikt. Niet alleen stelde Nino voor dat als ik met de honden zou gaan wandelen (de avondronde), hij zich dan wel met het katje zou bezig houden... ze heeft, toen ik terug kwam en daarna nog een klein half uurtje met haar speelde, alert en waarschuwend gemauwd nadat ik haar in de bunker terug had gezet. Sara stond toe te kijken terwijl Souris onafgebroken jammerde, met dat kleine stemmetje van d'r. Toch maar even kijken dan... Wat bleek? Ze stond in de kattenbak, met haar voorpootjes op de rand, lekker droog! Want het kommetje met water was omgevallen en had alles nat gemaakt...

Dat wou ze alleen even melden (dus geen aandacht trekken) en toen ik de tegels met een handdoek droogwreef, liep ze continu mee om te checken of ik wel alles goed droog zou wrijven... Vooruit, dat mocht beloond worden dus nog een extra half uur ronddollen dan maar.

Ze heeft er schik in als ik op de bank onder de wollen deken ga liggen, zodat ze heen en weer kan rennen, van de bank op de leuning springt of mij als prooi aanvalt. De blik op haar kleine snuitje is goud waard en uiterst vermakelijk. En de deken beschermt mij tegen nog meer krassen. Dus dat gingen we vanavond maar weer doen. Op een gegeven moment bleef ze liggen, lekker relaxed. Zichtbaar moe, maar ook tevreden. En ze kwam echt bij me liggen. Dat heeft ze ook nog nooit eerder gedaan (bij de buurvrouw heeft ze een keertje even op schoot geslapen, maar toen was ze nog een superbaby, da's anders). Toen begon ze ineens luid te spinnen en duwde ze met gesloten oogjes haar kopje telkens in mijn hand. Aaah, wat schattig. Ik voelde ineens heel veel warmte uit dat kleine wezentje loskomen en voelde me zeer vereerd dat ze zich zo opstelde. Ook kwam ze naar mijn gezicht, likte me een paar keer op mijn wang en ging tegen mijn arm aan half op haar rug liggen, luid spinnend.

Ik heb dit enkele minuutjes zo gelaten en haar toen terug in de bunker gezet, op haar mandje. Op hoop van zegen dat ze niet ging mauwen omdat de betovering van die geborgenheid plots verbroken werd. Maar nee, het bleef stil en ook de honden hadden ondertussen plaats genomen op de bank, overal snuffelend waar Souris gezeten had.

Die momenten op de deken hebben iets geopend in het kleine poezenkind. Nu ze alleen is en niet meer in het gezelschap van haar broertje Clochard, lijkt het net alsof Souris aan zichzelf toekomt. En stapje voor stapje treedt er een uniek persoonlijkheidje naar buiten. Make Someone Happy. Dat is precies wat deze kittens doen...

Wie heeft een plek voor Souris, het liefst met andere kittens (of eentje), waar ze lekker kan spelen, snuffelen en nieuwsgierig zijn, waar ze als ze zin heeft even kort kan knuffelen om vervolgens weer fijn te spelen...ze houdt van mensen, geeft aandacht, communiceert, vindt het gezellig om mee naar de keuken te gaan als je haar eten in een kommetje doet... Kortom, een heerlijk diertje als gezelschap of volwaardig gezinslid.