Souris schept een luchtje

Souris sliep vannacht voor het eerst alleen in de bunker. Vanmorgen om kwart over zes wilden Sara en Sascha naar de tuin, dus daarna ging even de deur dicht en mocht juffrouw Souris de kamer in. Ze staat dan rechtop en reikhalzend in het mandje en rekt zich daarna lekker uit.

Dit gaat zo verscheidene keren per dag. Ze speelt met papieren propjes en sinds gisteren ook met een balletje dat we van een buurvrouw hebben gekregen, zo'n plastic ding met een belletje. Souris heeft een klein stemmetje, dat wil zeggen dat ze tot op gisteren nooit sprak, maar nu roept ze dus zo af en toe om Clochard. Als ze achter een balletje aanrent. Of onder de stoel staat. Ze roept dan en kijkt om het hoekje of er iemand van de stoel af komt geklauterd. Of ze kruipt achter de kamerdeur, want ook daar speelde Clochard graag, klauteren op de klapstoel die daar staat. En dan roept ze hem.

Oh, wat zielig denk ik dan! En het loopt parallel met een tragische gebeurtenis in de mensenwereld. Vorig jaar december overleed plots een oude vriend, met wie we zijn opgegroeid. Vorige week maandag overleed geheel onverwacht zijn weduwe (43) aan een hersenbloeding. Hun twee dochters van zes en negen blijven nu ouderloos achter. De crematie was gisteren, toen ook Clochard werd opgehaald. Een vreemde dag met velerlei uiteenlopende gedachten en emoties. De meisjes die binnen een half jaar hun ouders zijn verloren. Het kittenleed van Souris die haar broertje mist...

Maar dan bied ik een helpende hand, door een balletje of propje naar haar te gooien, even over d'r buikje te kroelen, dan spint ze eventjes voordat ze zich los worstelt en weer achter iets aan gaat rennen... Dat heb ik van katten nooit begrepen. Gisteren rende ze ook over de leuning van de bank alsof iets haar op de hielen zat. En dan was het net alsof ze met een denkbeeldig vriendje speelde. Is dan maar goed dat ze die kunst nog steeds verstaat!

We zijn nog niet bij de buren gaan spelen met Chanel. Eerst ook nog iets aan de oormijt doen die in bescheiden mate in haar oortjes huist. Gelukkig liet ze me gisteren gewoon mijn gang gaan met wattenstaafjes, waarmee ik de bruine smeer kon verwijderen. Het scheelt wellicht ook dat ik deze kittens echt van heel klein heb meegemaakt, dat ik ze in het begin elke dag gewassen en gefohnd (!) heb in de wasbak. Want toen konden ze zichzelf nog niet wassen en zaten ze elke dag meerdere malen onder poep (diarree), eten of urine. Want zo netjes ging dat in den beginne niet.

We laten Sascha en Sara nu ook meerdere keren per dag aan Souris zien en vice versa. De eerste keer dat ik haar gistermiddag uit de bunker haalde, ging ik met haar op de stoel zitten. Dan konden de grote muizen even aan haar ruiken. Maar denk je dat de honden haar als prioriteit zagen? Enkele seconden slechts, want daarna meteen die koppies in de bunker, naar mij kijken met een blik van "waar is die ander? Want er waren toch twee van die kleine opdonders?"